Bago ka magpatuloy, nais ko munang basahin mo ang aking lathalaing "BINHI" at "BYAHE"...
Nakapikit pa ako, pero gising na ang aking diwa. Alas tres pa lang noon ng ika-dalawampu't anim ng Oktubre. Iyon ang araw na itinakda ng aking "ob" upang ako ay saksakan ng pampahilab. Ito na kasi ang pinakahuling araw na dapat manatili ang aking anak sa loob ng aking sinapupunan. Ika sampung buwan na nya noon ngunit wala pang anumang indikasyon na nais na nyang lumabas. Biro nga ng marami, malamang daw ay nahirati ang aking anak sa masarap na buhay sa loob dahil kain-tulog lamang siya!
Maaga akong gumayak, gising na rin ang aking asawa at ang aking ina. Sa nakita ko, higit pa ang kanilang pag-aalala kesa sa akin. Nagbihis ako ng isang bestidang kulay asul na may mga bulaklak na desenyo. Mula sa salaming nasa aking harapan ay nakikita kong malalim ang iniisip ng aking asawa. Nilapitan ko siya at tinanong kung ano ang bumabagabag sa kanya. "Kailangan pa bang itanong yan?" sagot nya. Hindi na lang ako kumibo sapagkat ako man ay nangangamba rin sa mangyayari. Kumain ako ng kanin sapagkat sabi ni nanay kailangan ko ng lakas dahil nakakapagod ang magluwal ng sanggol.
Pasado alas siyete ng umaga ng kami'y umalis sa bahay upang tumuloy sa isang pribadong ospital kung saan ako nakatakdang manganak. Pagdating namin sa ospital, matapos ang ilang minutong paglalakad, ay dumiretso agad kami sa "emergency section" at hinanap ang aking "ob". Inayos ng aking asawa ang mga paunang bayarin at namili na rin siya ng isang "private room" kung saan kami mananatili pagkatapos kong manganak. Nilapitan ako ng isang nars, aalisin nya raw ang aking "nail polish". Bakit kaya? Kalalagay ko lang nun kagabi! Sayang naman, naisip ko. Nakikita kong pasulyap sulyap ang aking nanay, marahil ay kinakabahan pa rin. Ngunit ako ay walang nararamdamang kahit na katiting na kaba...mas lamang sa akin ang "excitement"! Nais ko nang makita at mayakap ang aking anak.
Maya-maya ay isinakay na ako sa isang bangkong di tulak...saan kaya ako dadalhin??! Saka bakit kaya pinaiwan ang aking nanay at asawa?...Nag umpisa nang dumaloy nang mabilis ang aking dugo...nakaramdam na ako ng kaba! "Palitan nyo na po ang damit nyo mam", wika ng nars sabay abot sakin ng isang kulay rosas na manipis na damit. Inabot ko ito, saglit na nag-isip dahil parang nakakailang suotin ang isang damit na bukas ang likuran. Nahalata niya ang aking pag-aalinlangan. "Ok lang yan mam, tayo-tayo lang naman po dito". Sumunod nalang ako upang matapos na ito. Pagkabihis ay dinala ako sa "labor room". Kumabog ng malakas ang aking dibdib, sumipa ng malakas ang aking anak na para bang sinasabing "mommy kaya natin to!" Tiningnan ang aking "blood pressure", normal ito. Salamat naman! Pinapwesto na ako upang lagyan ng swero. Ito ang pinakakinatatakutan ko..ang swero! Ayoko ng mga karayom...pero nilakasan ko ang aking loob. Nang mailagay na ang swero ay pinagpahinga ako ng mga nars. Maalaga ang dalawang nagbabantay sa akin kaya hindi ako nailang sa kanila. Lumipas ang ilang minuto, narinig kong may kausap ang isang sila na tila ba nagbibigay ng "instructions". Lumapit ang isa sa akin at sinabing ilalagay na raw sa swero ang "Pitocin" na pampahilab. Ito ay isang uri ng pampahilab na katulad ng "oxytocin". Makailang minuto pa lang na nailalagay ang naturang pampahilab ay may naramdaman na akong kakaiba sa aking sinapupunan. Parang nagwawala ang aking anak...naninigas...humihilab nang paunti-unti...hanggang sa humilab nang napakasakit. Napangiwi ako sa unang bugso ng sunod-sunod na paghilab na iyon. Hinanap ko sa mga bantay ko ang aking asawa at ang aking nanay. Nais kong yumakap sa kanilang upang humingi ng dagdag na lakas. Patakaran daw ng ospital na hindi pwedeng pumasok sa "labor room" ang asawa o sinumang kamag-anak ng manganganak. Nadismaya ako at nanlumo sa narinig, nais ko silang sigawang lahat ngunit pinigilan ko ang aking sarili. Halinhinang tumitingin sakin ang aking "ob" at ang "resident ob" ng ospital. Tinitingnan nila kung hanggang saan na ang ulo ng bata at kung ilang sentimetro na ang niluluwag ng aking "cervix". Ang pag "IE" ng mga doktor ay higit na nagpadagdag sa sakit na aking nararamdaman. Gusto kong tadyakan ang mga doktor ko. Tuwing ika-limang minuto ay kinukuha ang aking "bp" at ang pintig ng puso ng aking anak. Ang nakatutuwang pintig na iyon ang nagpapalakas sa akin. Dumalas at tumindi ang paghilab ng aking sinapupunan. Tila ba kay bagal ng takbo ng oras. Ala una na ng hapon noon at limang oras na pala ako sa silid na iyon. Nanghihina na ako, nanginginig na ang aking kalamnan hanggang sa dulo ng aking mga hinlalaki sa paa. "Pagod na ba kayo?", tanong ko sa mga nars nang makita kong halos nanlalambot na rin sila sa pag-aasikaso sa akin. "Ako pagod na pagod na", wika ko. Naawa naman sila sa akin at kinwentuhan na lang ako ng mga nakakatawang bagay upang kahit siguro paano ay mabawasan, kung hindi man mapawi, ang sakit na aking nararamdaman. Para na akong nasa alapaap, hindi ko na alam kung paano at anong posisyon ba ang dapat kong gawin upang mabawasan ng kaunti ang sakit ng paghilab. Alas dos ng hapon ng pumasok muli ang aking "ob" upang suriin ang aking kalagayan. Tiningnan nyang muli ang aking "cervix", napailing sya. "Naku napakalayo pa!" Sinaksakan ako ng ayon sa kanila ay pampalambot ng "cervix".
Ilang oras pa ang nakalipas, muli akong binalikan ng aking "ob". Sa pakiramdam ko ay maputla na ako dala ng panghihina sa sakit na nararamdaman. Itinapat ng nars sa aking tyan ang gamit na panukat ng bilang ng pintig ng puso ng aking anak. Nagulat sila nang marinig na mahina na at mabagal ang pintig na iyon. Naalarma ang mga sila pati na ang aking "ob". Bigla akong kinabahan. "Anong nangyayari sa anak ko?", tanong ko sa kanila. Humina daw ang pintig ng puso ng bata. Ha?! Napaiyak ako at nagpanic. Kinalma nila ako at dagling pinapasok ang aking asawa't ina. Laking tuwa ko nang makita sila. Sa halos siyam na oras na ako'y naghihirap ay wala akong ibang hiniling kundi sana'y nasa tabi ko ang aking ina at ang aking asawa nang mga oras yun. Sa kanilang presensya'y bahagyang nabawasan ang aking nararamdamang kaba at sakit.
Dagling tinanggal ng isa sa kanila ang gamot na pampahilab na nakalagay sa swero dahil baka kung ano na raw ang mangyari sa aking anak. Pumutok na rin ang aking panubigan ngunit wala pa ring indikasyong lalabas na ang aming panganay. Ika-anim na noon ng gabi. Bahagyang hinihilot ng aking ina ang aking tiyan habang kinakausap naman ni doktora ang aking asawa. Nakapikit ako noon at umuusal ng mahihinang dalangin na sana ay walang masamang mangyari sa aming mag-ina.
Napagpasyahang operahin na ako nang sa gayon ay maiwasan ang maraming hindi magagandang mangyayari kung matatagalan pa sa loob ng aking sinapupunan ang aming munting anghel. Para akong nabunutan ng tinik..."sa wakas makakaraos na rin kaming mag-ina", wika ko sa aking sarili. Ikapito't kalahati na ng gabi ng ako'y dalhin sa "operating room". Bago sa pakiramdam at sa paningin ko ang lugar na iyon dahil yun ang kauna-unahang pagkakataong ako ay maoopera. Masakit na masakit at wala pa ring tigil sa paghilab ang aking tyan. Nanginginig pa rin ang aking kalamnan. Pakiramdam ko ay para na akong nauupos na kandila. "Parang awa nyo na po gawin nyo na", pagsusumamo ko sa mga taong nandoon na hindi ko na halos makilala dahil malabong malabo na ang aking paningin. Mabilis naman ang kanilang naging pagkilos dahil sa loob lamang ng ilang minuto ay narinig ko na ang pag iyak ng aking sanggol.
"Uha, uha"! Tumagos sa puso ko ang iyak na iyon. Iyon na yata ang pinakamagandang tinig na narinig ko sa buong buhay ko. Napaluha ako sa galak. Dalawang bugso lamang ng iyak ang aking narinig. Inilapit sa akin ng doktor ang aking anak upang ipakita ang kanyang itsura. Hilong hilo ako ng mga oras na yun ngunit pinilit kong tingnan sa kauna-unahang pagkakataon ang aking mahal na anak. Kay laki niya! At ang puti-puti! Ipinakita din sa akin ang kanyang balat (birth mark) na hugis puso sa kanyang kaliwang hita. Kay sarap sa pakiramdam...dagling napalis ang lahat ng sakit na kanina lamang ay nanunuot sa aking kalamnan. Ahhh...ganito pala ang maging ina...napakasaya! Inilagay na ng doktor ang "name tag" naming mag-ina at unti-unti nang dumilim ang aking paningin.
Kay hirap ng pinagdadaanan ng isang ina sa kanyang pagluluwal...walang katulad na sakit na halos ikadurog na ng kalamnan ng pangkaraniwang tao. Ngunit sa pagsilay sa anak na dinala sa loob ng ilang buwan, walang katulad na kasiyahan din naman ang mararamdaman. Naisip ko, napakapalad ko...dahil binigyan ako ng Maykapal ng pagkakataong maging Kanyang instrumento sa pagbuo ng isang buhay.
Ilang oras pa ang nakalipas, muli akong binalikan ng aking "ob". Sa pakiramdam ko ay maputla na ako dala ng panghihina sa sakit na nararamdaman. Itinapat ng nars sa aking tyan ang gamit na panukat ng bilang ng pintig ng puso ng aking anak. Nagulat sila nang marinig na mahina na at mabagal ang pintig na iyon. Naalarma ang mga sila pati na ang aking "ob". Bigla akong kinabahan. "Anong nangyayari sa anak ko?", tanong ko sa kanila. Humina daw ang pintig ng puso ng bata. Ha?! Napaiyak ako at nagpanic. Kinalma nila ako at dagling pinapasok ang aking asawa't ina. Laking tuwa ko nang makita sila. Sa halos siyam na oras na ako'y naghihirap ay wala akong ibang hiniling kundi sana'y nasa tabi ko ang aking ina at ang aking asawa nang mga oras yun. Sa kanilang presensya'y bahagyang nabawasan ang aking nararamdamang kaba at sakit.
Dagling tinanggal ng isa sa kanila ang gamot na pampahilab na nakalagay sa swero dahil baka kung ano na raw ang mangyari sa aking anak. Pumutok na rin ang aking panubigan ngunit wala pa ring indikasyong lalabas na ang aming panganay. Ika-anim na noon ng gabi. Bahagyang hinihilot ng aking ina ang aking tiyan habang kinakausap naman ni doktora ang aking asawa. Nakapikit ako noon at umuusal ng mahihinang dalangin na sana ay walang masamang mangyari sa aming mag-ina.
Napagpasyahang operahin na ako nang sa gayon ay maiwasan ang maraming hindi magagandang mangyayari kung matatagalan pa sa loob ng aking sinapupunan ang aming munting anghel. Para akong nabunutan ng tinik..."sa wakas makakaraos na rin kaming mag-ina", wika ko sa aking sarili. Ikapito't kalahati na ng gabi ng ako'y dalhin sa "operating room". Bago sa pakiramdam at sa paningin ko ang lugar na iyon dahil yun ang kauna-unahang pagkakataong ako ay maoopera. Masakit na masakit at wala pa ring tigil sa paghilab ang aking tyan. Nanginginig pa rin ang aking kalamnan. Pakiramdam ko ay para na akong nauupos na kandila. "Parang awa nyo na po gawin nyo na", pagsusumamo ko sa mga taong nandoon na hindi ko na halos makilala dahil malabong malabo na ang aking paningin. Mabilis naman ang kanilang naging pagkilos dahil sa loob lamang ng ilang minuto ay narinig ko na ang pag iyak ng aking sanggol.
"Uha, uha"! Tumagos sa puso ko ang iyak na iyon. Iyon na yata ang pinakamagandang tinig na narinig ko sa buong buhay ko. Napaluha ako sa galak. Dalawang bugso lamang ng iyak ang aking narinig. Inilapit sa akin ng doktor ang aking anak upang ipakita ang kanyang itsura. Hilong hilo ako ng mga oras na yun ngunit pinilit kong tingnan sa kauna-unahang pagkakataon ang aking mahal na anak. Kay laki niya! At ang puti-puti! Ipinakita din sa akin ang kanyang balat (birth mark) na hugis puso sa kanyang kaliwang hita. Kay sarap sa pakiramdam...dagling napalis ang lahat ng sakit na kanina lamang ay nanunuot sa aking kalamnan. Ahhh...ganito pala ang maging ina...napakasaya! Inilagay na ng doktor ang "name tag" naming mag-ina at unti-unti nang dumilim ang aking paningin.
Kay hirap ng pinagdadaanan ng isang ina sa kanyang pagluluwal...walang katulad na sakit na halos ikadurog na ng kalamnan ng pangkaraniwang tao. Ngunit sa pagsilay sa anak na dinala sa loob ng ilang buwan, walang katulad na kasiyahan din naman ang mararamdaman. Naisip ko, napakapalad ko...dahil binigyan ako ng Maykapal ng pagkakataong maging Kanyang instrumento sa pagbuo ng isang buhay.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento